De jonge krijger

Caltori liep naar Moya. Hij keek Malou aan met een vriendelijke blik en legde zijn wapens weg als teken dat hij niets deed. Hij kwam weer recht en keek naar de prachtige blauwe ogen van Malou. "Mooie ogen heb je"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij glimlachte lichtjes en keek haar aan.

Malou keek schuw terug. Ook al had de Indiaan zijn wapens weggelegd, nog vertrouwde ze het niet helemaal. Hij zei dat ze mooie ogen had. Maar dat kon hij niet menen. Om haar ogen was ze een heks. Anderen met ogen met de kleur van De Hemel werden vermoord. Ze wreef nog één keer met haar hand over de neus van het paard. Haar voeten werden verwarmd door De Zon die weer was gaan schijnen. Heerlijk.
'Waarom doen jullie mij niets, Indianen?' vroeg ze wijfelend. Haar leven was ze al een tijd niet zeker, en dat nu niemand haar iets wilde aandoen kon gewoon niet.

"Omdat je ons niets gedaan hebt"sprak de kalme stem van Caltori. Hij keek haar aan en Twin kwam binnenlopen en naast hem staan. Twin keek haar aan met zijn bijna zwarte ogen. Ook Caltori keek haar aan. Hij aaide Twin even en wachte af wat ze zou gaan zeggen. "Zolang we geen rede hebben om je aantevallen doen we het niet"zei hij.

Wantrouwig keek Moya Caltori aan. "Waarom zouden we je wel wat doen, hemelogen," fluisterde Moya het meisje toe. "Aangenaam kennis te maken met je, mijn naam is Stille Veer," sprak ze kalmpjes. "Ofterwijl, Moya," knipoogde ze. "En dit hier," Moya aaide Rain over haar hals. "Is Rain, mijn beste vriendin," stelde ze de merrie aan Hemelogen voor. Normaal sprak Moya niet zoveel, maar in dit geval kon het wel. Om Hemelogen gerust te stellen.

'Ik ben wijze Adelaar. Of Dillan.' glimlachte hij vriendelijk. Hij ondersteunde Malou een beetje en gaf haar wat te eten. 'Ik denk dat je wel honger zult hebben. Je maag zo te horen.' Zijn ogen bleven even bij de hare hangen maar snel maakte hij zijn blik los.
Macamba eiste de aandacht van Rain weer op door te hinniken. Zelfs Keanu kwam aangelopen en keek naar het meisje met de helder blauwe ogen. Hij ging vlak voor haar gezicht kijken en streek even met zijn vleugels langs haar arm.
'Keanu mag je.' grinnikte Dillan. Toen besloot Keanu om te slapen. Zijn kop netjes onder zijn vleugel en hij wilde niet meer gestoord worden.
Dillan keek weer even naar Moya. Gelukkig had het meisje hen gevonden. 'De Appaloosa hengst heet Macamba. Die is van mij.' grinnikte Dillan. 'En zo te zien is hij op vrouwenjacht.' Macamba zocht de aandacht van Rain op. Niet opdringerig zoals de kudde hengsten dat zouden doen, maar eerder aandacht vragend.

"De schimmel, mijn beste vriendin dus, is van mij. Uiteraard," zei Moya zacht grinnikend. Ze verwachtte dat het meisje dat wel begrepen had. "Arme Rain toch," zei Moya grijnzend, terwijl ze de twee paarden bekeek. Moya ging weer in het gras zitten, ze konden nu toch niet zoveel voor Malou doen. "Wijze Adelaar," Moya glimlachte en keek naar Keanu. "Nee, ik had het niet tegen jou, Dillan," ze glimlachte haast gemeen toen ze dat zei. "En.. Euhm, wat is er eigenlijk gebeurd, Hemelogen?" vroeg Moya voorzichtig. Ze maakte duidelijk dat als Malou deze vraag niet wilde beantwoorden, dat het ook niet hoefde.

'Pff.' mompelde Dillan, maar er stond een glimlach op zijn gezicht. Keanu was inderdaad de wijze Adelaar. Hij had hem de titel gegeven die Dillan nu droeg, maar alle eer ging de adelaar aan. Diens ogen stonden wijs en rustig. Zelfs in tijden van gevaar.

Macamba maakte rare bokkensprongen en dartelde rond Rain heen alsof het nog een jonge veulen was.
Dillan sloeg tegen zijn voorhoofd. 'Soms schaam ik mij dood voor mijn dieren.' mompelde Dillan terwijl hij naar Macamba keek. 'Het spijt me Stille Veer, maar Rain wordt echt alleen maar lastig gevallen door Macamba. Hij is werkelijk waar op zoek naar merries.' Ja, op dit moment schaamde Dillan zich voor zijn paard, maar hij moest bekennen dat Macamba een prachtig paard was die sterk nageslacht zou krijgen. 'Misschien moet ik maar een vriendinnetje voor hem vangen.' grinnikte Dillan toen.

"Daarvoor hoef je je niet te verontschuldigen," glimlachte Stille Veer naar Dillan. Ze kende hem al aardig lang, waarom deed ze dan zo afstandelijk. Dat was een vraag die al vaker door haar hoofd was geflitst. Omdat ik zo ben opgevoed.. Onzin. Rain hinnikte naar Macamba. Een flirtend paard. Hoe lachwekkend. "Alsof Rain altijd zo'n engeltje is," Moya keek naar haar handen. Ze had haar arm om haar knie geslagen en liet zich na een tijdje achterover in het gras vallen. Een zucht slakend. "Soms gaat het nou eenmaal niet zoals ik wens dat het gaat," dit was vooral naar Malou gericht. Ze moesten haar van haar problemen afleiden en Moya was er vast mee begonnen.

Malou slikte het voedsel wat Dillan had gegeven door. Toen besloot ze om te antwoorden op Moya's vraag.
'Ik leefde in de stam De Kudde Bizons. Mijn moeder kwam uit een familie waar ook al een Indiaan met blauwe ogen was geboren. Helaas is zij ook al gedood. Ze werd een heks genoemd, want dat werd door een reizende Indiaan verteld. Mijn leven was ik op mijn veertiende al niet meer zeker. Mijn moeder moest mij aldoor beschermen. Maar mijn vader haalde haar over om dat niet meer te doen, en toen ik vijftien was besloten ze mij te doden.' Ze sloot even haar ogen. 'De pijl had mij niet geraakt, en ze gaven op. Het schieten naar me terwijl ik vluchtte ging niet makkelijk. En toen ben ik hier gekomen. Maar ik ben ook al gevlucht bij de waterval, en heb daar mijn spullen. Maar ik wil niet meer terug.'
De tranen wilden stromen, maar ze liet het niet toe. Huilen was voor oude vrouwen, werd haar altijd wijsgemaakt.

Moya had aandachtig zitten luisteren. Wauw, best triest allemaal. Ze knikte medelevend naar Malou. Ze keek weer even naar de grond. Hoe ze er toch op kwamen, slechte heksen en tovenaars. Nee, Moya had het heel anders geleerd. Grootse leiders, die inmiddels overleden waren, hadden blauwe ogen. Indianen met blauwe ogen werden haast voor.. Goden aangezien! 'Je kan bij ons blijven,' zei ze geruststellend. 'Mijn vader vind dat vast goed!' Ze klom overeind en ging naast Malou staan. 'Mijn vader is het stamhoofd van de Powhatans, je bent er welkom,' zei ze, waarna ze direct naar Malou knikte.

Malou keek onwennig naar Moya. Dat in een stam wilde ze eigenlijk niet. Nog niet..
'Dankje, maar ik blijf liever niet afhankelijk van de gewoonten en gebruiken van een stam. Ik wil liever nog blijven reizen, of zelf ergens een leven opbouwen. Maar erg fijn dat je het vroeg, Stille Veer.' zei ze. Het was niet leuk om zoiets af te wijzen, waar ze haar alleen maar mee wilde helpen, maar het was beter om nog even te wennen. Dankbaar keek ze naar Moya en ging toen staan.
'Zou ik misschien met één van jullie naar de waterval kunnen gaan om mijn draagmand te halen?' vroeg ze. Alleen durfde ze niet, want deze Indianen vonden dat ze geen heks was, maar wie weet anderen die haar Hemelogen niet gewend waren.

'Misschien kunenn we beide gaan.' zei Dillan tegen Moya. Hij liet haar liever niet alleen bij deze mannen. Hij kende ze niet en hij moest de dochter van het stamhoofd beschermen. 'Ik ben zelf ook opgenomen door de stam. Mijn vader kon niet voor mij zorgen en de vrouwen in mijn vorige stam wilde niet. Ik was te vreemd. Keaunu week nooit van mijn zijde. En dat vonden ze ook maar raar.' vervolgde Dillan.
Macamba sprong rond Rain heen. Haar flirt actie had hem opgewekt en Dillan stond op voordat Macamba Rain zou bespringen. 'Als jou paard zo doorgaat, Moya, dan heb je er straks een veulen bij.'

Moya keek met een rode kop naar Rain. 'Rain!' Siste ze. Stille Veer schudde haar hoofd afkeurend, maar haalde daarna haar schouders op. 'Ze moet het zelf maar uitzoeken,' zei ze nogal droog, maar nog wel met de bekende glimlach op haar gezicht. Moya had de merrie altijd al genoeg vrijheid gegunt. Ze zag haar niet als haar eigendom. Rain was van Moeder Aarde. Niks hier was van hen. 'Is goed hoor, we gaan wel samen,' antwoordde ze vriendelijk. Ze keek Dillan veelbetekenend aan. Malou had het echt fout gehad, dat ze niet eens in d'r eentje naar de watervallen durfde. De meest vredige plek -vond Moya- in het gebied.

'Dan laat ik Macamba lekker zijn gang gaan hoor.' grinnikte Dillan terwijl hij de beledigde hengst weer los liet. Macamba voegde zich meteen weer bij Rain die hij liefkozend bij de nek knabbelde.
Macamba had zeker weten een vriendinnetje gevonden. Dillan schudde zijn hoofd met een klein glimlachje. Bij stam was hij vaak stil en emotieloos.
Op de velden was hij zichzelf. Eigenlijk best een vrolijke jonge man en alleen bij Moya liet hij af en toe zijn ware aard zien.
Geen ander kende deze kant van Dillan. Hij pakte zijn spullen bij een. 'Ik stel voor dat we dan zo gaan.'

'Rain moet het allemaal maar zelf weten, ze is tenslotte volwassen,' zei Moya schouderophalend. 'Al merk je daar soms niet zo veel van,' Moya keek Rain doordringend aan. Rain hinnikte meteen beledigd. 'Ze heeft het altijd zo goed door als ze beledigd word,' Moya aaide de merrie over haar neus. Rain, met haar eigewijze gedrag altijd, was het hier echter niet mee eens en gooide Moya op de grond met haar neus. Uiteraard wel voorzichtig en vriendelijk, maar vooral speels. Moya keek Rain geërgerd aan. Die hinnikte alleen maar tevreden en liep terug naar Macamba. 'Mee eens, laten we zo maar gaan,' grinnikte Moya droogjes zonder overeind te komen.

Macamba was meer dan blij dat Rain terug was. Ditmaal sprong hij wel bovenop de merrie en Dillan keek heel even.
'Jij liet haar gaan. Ik laat hem gaan.' grinnikte Dillan. De hormonen van Macamba schoten door zijn lichaam. Hij had op de een of andere manier toch wel gedaan. Of bij een andere merrie.

'Ik hoop dat je voor twee paarden kunt zorgen.' Dillan keek naar Moya en stak zijn hand naar haar uit. 'Kom op. Anders ga ik alleen om die spullen terug te halen. Dan blijf jij bij Hemelogen.' zei Dillan serieus. Hij keek de twee vrouwen aan. 'Al voel ik daar weinig voor met deze twee mannen.' Ditmaal liet Dillan zijn afkeur duidelijk blijken.

Moya pakte zijn hand en kwam overeind. 'Ik en Hemelogen gaan gewoon met je mee. Maak je maar geen zorgen,' zei ze liefjes tegen Dillan. Ze keek de twee andere indianen even verontschuldigend aan. Ze werden zoeven wel voor onbetrouwbaar uitgemaakt, terwijl zij en Dillan beide niet wisten wie ze waren en wat hun karakter was. Moya liep zelf alvast langs Dillan heen. Ze keek Macamba en Rain even fronsend aan, maar liep daarna door.

Dillan keek zwijgend naar de paarden. Macamba bleef dicht in de buurt van Rain en zuchtend trok Dillan zijn paard weg aan zijn manen.
'Kom op, Macamba. Laat die arme Rain eens met rust.' zei hij. Hij liep terug naar zijn spullen en zadelde deze op Macamba. 'Nou kom op, laten we dan gaan.' zei Dillan terwijl hij opsteeg. Macamba steigerde een keer hinnikend. Een vrolijk gehinnik. Hij mocht zich weer helemaal laten gaan. Lekker rennen aangezien het een eind rijden was naar de watervallen.
'Kom op. We gaan. Het is een eind rijden.' EN hij stoof er vandoor richting de watervallen.

"Hier, kom achterop," stelde Moya voor aan Malou. Zonder wat te zeggen hielp Stille Veer Hemelogen om achterop bij Rain te zitten. "We gaan je spullen halen," zei ze glimlachend. Vervolgens spoorde ze Rain aan weg te gaan. Al gauw gingen ze in een vlugge galop de Grasvlaktes over. Achter Dillan en Macamba aan.