De jonge krijger

Caltori kwam op zijn paard Calito aanlopen. Hij sprong van haar af en ze begon te grazen. Hij zelf ging in het gras liggen en keek naar de lucht. De wind was hem gunstig geweest vandaag. Hij had hem in de rug gestaan waardoor hij sneller hier was. De zon was hem ook gunsti ze was niet te warm en ook niet te koud.

Met een zucht zette de oude man zijn stok op de grond. Hij snoof de geur van het groeme gras op en sloot zijn ogen een seconde. Toen liep hij weer wat verder en ging op een ronde kei zitten. Moeder Aarde heeft er weer voor gezorgd dat Moeder Natuur haar werk deed. En dat is haar gelukt. dacht hij. De zon scheen op zijn rode, gerimpelde gezicht. De donkere ogen glommen en tuurden over de vlakte. Zijn blik bleef hangen op een Indiaan, met een paard. Met zijn hand greep hij naar zijn mand die hij had meegedragen op zijn kromme rug, de hele reis lang.
'Jongeman.' glimlachte Kokopelli en legde zijn hand op de schouder van de Indiaan. Hij was vanaf de kei naar hem toegelopen.

Hij schrok even maar hoorde toen de stem. Hij draaide zich naar de wijze indiaan en knikte naar hem. "Wijze oude man, u verheugd me met u gezelschap"zei hij tegen hem. Hij was als sinds kind een krijger en die moesten ook respect geven om te krijgen.
Er verscheen een jonge glimlach op zijn gezicht. Maar dat weer gaf niets. Hij had nog altijd zijn sterke houding.


(kga eten)

Kokopelli deed zijn hand van de schouder en zakte toen neer op de grond. Rustig zat hij daar in het gras.
'Zeg eens, Jonge Krijger.' begon hij. Zijn keel was droog, en hij slikte even. 'Waarvoor ben je hier?' Hij keek naar de Indiaan, die nog stond. Hij leek hem sterk, en niet alleen fysiek. Ook mentaal. De goede keuzes maken in het leven was moeilijk. Om geen sporen na te laten van je bestaan was dat nodig. De stok lag in zijn handpalm, en de mand met kruiden en voedsel lag ernaast. Door het briesje wat af en toe kwam, gingen de veertjes op zijn bescheiden tooi mee met de richting waar de wind op ging.

"Ik ben naar hier gekomen omdat mijn familie door men oude stam is uitgemoord"zei hij tegen de man. Hij zelf had nog een zak water. Zijn keel was niet echt droog meer dus. Hij gaf de fles aan de oude maar toch nog jonge man. "Drink hier maar van"zei hij vriendelijk tegen hem. Zijn bruine ogen keken hem vriendelijk aan.

Moya liep langzaam door het gras. Het gras voelde koud aan tegen haar blote voeten. Toen twee oudere mannen haar gezichtsveld bereikten, dook ze ineen. Ze ging op haar buik, in het gras liggen en keek wat ze aan het doen waren. Niet dat ze bang was, maar voor hetzelfde geld zouden de twee haar willen vermoorden. Even hield ze haar adem in, maar algauw hield ze dat niet meer vol. Ze had haast het gevoel dat ze blauw werd. Ze wilde eigenlijk weg hier, deze twee hoorden niet bij haar stam en ze kende ze niet.

Hij had een goed gehoor en had iemand gehoord. Hij keek naar de man met een blik van te schuilen. Toen keek Caltori rond of hij iemand zag. "Vreemdeling wees wijs en kom tevoorschijn ik doe je niets"zei hij kalm en vriendelijk tegen de vreemdeling.
Hij keek even naar de lucht en wachte af wat de persoon zou doen.

Wantrouwig keek Moya naar de man. Hij zei haar niets te doen, maar of ze dat geloofde. Goedgelovig kwam ze overeind. Ze bleef nog laag in het gras, zodat ze haar eerst niet zouden kunnen opmerken. Toen ze overeindgekomen was bleef ze op een afstandje staan. Haar donkerbruine -haast zwarte- ogen, volgden de bewegingen die de mannen maakten. Ze hoorde een luide hinnik, van achter zich. Opgelucht zuchtte ze. "Rain," klonk haar zachte, warme stem opnieuw. De witte merrie duwde haar neus tegen Moya's schouder aan, waardoor Moya haast omviel en even grinnikte. Ze hoefde niet meer bang te zijn, Rain was er, nu zou alles goedkomen.

(Laatste post, nu op Kokopelli wachten, anders word het slowchat.)

Hij keek even naar Calito die stond te grazen. Calito brieste een paar keer en keek hem dan ook aan. Het pikzwarte paard hinnikte en wachte. Ook Caltori wachte af. Hij hoorde nog een beweging. Hij zou niets doen tot hij diegene zou kennen. De zon stond hoog en werd nu weer warmer. De zon brande in zijn blote rug waardoor hij even een stap opzij zetten.

Kokopelli knikte dankbaar en nam een slok. Dat deed hem goed. Hij gafde fles terug aan de Jonge Krijger en keek toen om zich heen. Er was iemand in hun bijzijn. Toen kwam de Indiaan tevoorschijn. Het was een meisje. Nog jong, en fris, een heel leven voor zich.
'Het is goed, mijn kind. We doen je inderdaad niets.' Zijn stem klonk vertrouwd, zodat het meisje gewoon naar hen toe kon komen.
De stok nog in zijn hand geklemd, liep de oude man richting het meisje. Hij ebsloot naar haar toe te komen, in plaats van zijnaar hem. Zijn verrimpelde mond was gevormd tot een glimlach.

Moya keek wantrouwig naar de twee mannelijke indianen. Één van de twee leek wat ouder te zijn. Ze zette een stap naar achteren en Rain brieste en ging voor haar staan. Onverwachts steigerde die, waardoor de veren in haar manen wat wegzakte. "Rain, kalm," zei ze sussend. De merrie moest niet meteen zo wild doen. Moya streelde Rain voorzichtig over haar hals, ondertussen naar Kokopelli kijkend. Moya zei nog steeds niks en wilde eigenlijk wegrennen. Twijfelachtig keek ze naar de oudere indiaan.

Caltori keek hun aan an aaide Calito het zwarte paard. Hij knikte naar de oude man en keek naar het meisje. Hij opende zijn ogen beter en stond wat verbaasd. Ze was een mooie indiaan al zei hij het zelf. Hij keek haar nog even aan en bergde toen zijn fles op in zijn tas.

(ik verveel me dood xD Kom hier gezellig posten)

Dillan kwam aangelopen met Macamba naast zich. Hij herkende Moya al op afstandje, maar de andere indianen niet.
Keaunu keek naar beneden en opeens landde het beest naast Moya neer. Dillan kwam wat later langzaam aangelopen. Hij herkende Moya omdat ze de dochter van het opperhoofd was. Hij zat bij dezelfde stam.
'Gaat alles goed Moya?' vroeg hij voorzichtig. Zijn blik ging naar de andere indianen. 'Ik ben Dillan of Wijze Adelaar. Dit is mijn vriend Keanu.' De grote vogel draaide even zijn kop naar de andere toe en hipte toen weer naar Moya toe. Dillan moest zuchtte. Keanu ging aandacht nooit uit de weg en zeker als hij het bij andere kon halen ging hij ervoor.

Een zwarte wolf kwam naast Caltori staan. Ook Calito stond nu naast hem. "Ik ben Caltori,de zwarte wolf is Twin en de zwarte merrie is Calito"zei hij tegen de jongen. Hij keek hem aan en knikte wijs naar hem. Hij keek naar Calito die weer ging grazen en Twin die net als hem rondkeek naar de mensen.

'Dit is mijn hengst Macamba.' zei Dillan toen hij de neus van Macamba in zijn rug voelde. Deze leek uiterst geïnteresseerd in de merrie en met een waarschuwende blik zorgde Dillan ervoor dat de hengst op zijn plek bleef staan.
Keanu keek nog een keer om en keek vervolgens hoopvol omhoog naar Moya met een blik in zijn kraaloogjes die schreeuwde om aandacht. Het was alsof ze zeiden: Alsje alsje alsjeblieft.
Dillan keek de twee indianen weer aan.
'Hmm, aangenaam nog.' zei hij tegen de jonge man. Hij schatte hem jonger dan zichzelf.

Hij keek hem aan en knikte naar hem. Calito keek even naar Macamba en hinnikte wat. Twin ging zitten en waakte met zijn lichte ogen over het gezelschap. Zijn zwarte vacht lag plat op zijn ru waardoor hij er heel kalm uitzag. Caltori keek even naar Twin en glimlachte. Toen verloor hij zijn blik aan Moya.

Kokopelli begon plotseling zachtjes te lachen. Hij stopte weer en keek met pretoogjes naar de Indianen.
'Het is ook wel een boel hier..' grinnikte hij. Voorzichtig boog hij naar voren en pakte zijn mand. De stok klemde hij wat vaster in zijn hand en begon te lopen. Naar waar wist hij niet precies, maar waar zijn gevoel hem bracht. Zachtjes mompelde hij een liedje. Lanzgamerhand was hij al ver van de Indianen verwijderd.

"Wijze Adelaar..," Moya zuchtte opgelucht toen ze eindelijk een bekende zag. Rain hinnikte zachtjes en Moya sprong van haar rug af. "Ga maar naar Macamba hoor Rain," grinnikte ze rustig. "Ja hoor, alles gaat goed," beantwoordde ze zijn vraag nog rustig. De vreemde indianen bleken toch vriendelijk. En Dillan scheen geen moeite te hebben met het begroeten van hen. Moya plofte neer in het gras en keek naar de grond waar ze op zat. "Moeder Aarde," fluisterde ze zacht in zichzelf.

Macamba hinnikte vrolijk tegen Rain en bokte vrolijk toen de merrie aan kwam lopen.
Dillan keek met een glimlach naar de twee paarden en ging toen naast Moya zitten. 'je hebt de eenzaamheid weer opgezocht zie ik?' glimlachte hij. Hij keek even opzij naar de twee mannen. 'Althans dat probeerde je.'
Dillan was vaak alleen te vinden op het grasveld. In tegenstelling tot andere van zijn leeftijd was hij niet op zoek naar een vrouw. Als hij een lieve tegen zou komen was dat mooi meegenomen maar de meeste vonden hem maar een rare snuiter.
Dankzij de band met zijn adelaar en vanwege zijn verleden en de acties die hij maakte. Het gevecht met de beer had mensen wakker geschud dat je geen ruzie met hem moest maken.

Op haar blote voeten rende Malou over het gras. Ze was ontsnapt.. Weg van de Indianen bij de waterval. Ze zakte door haar knieën en ging zitten. Haar jurk was nog nat van het water en haar haren dropen. Het verband om haar hand was los gaan zitten onderweg en eraf gevallen. Ze veegde met haar hand een pluk weg en keek toen voor zich. Op nog geen tien meter afstand waren andere Indianen. Nee... Onhandig krabbelde ze overeind. Haar hoofd was licht en ze voelde zich duizelig. Al een tijd had ze niet gegeten, en haar draagmand lag nog bij de waterval. Ze kreunde zachtjes en struikelde. Nu lag ze voorover in het gras, en sloot haar ogen.

Moya had niks gehoord, niks gezien en dus ook niks gedaan. "Nee Wijze Adelaar, de eenzaamheid zoekt míj op," glimlachte ze zonder hem aan te kijken. Keanu probeerde blijkbaar opnieuw aandacht te trekken en Moya keek naar de adelaar, met een glimlach op haar gezicht. "Blij om weer terug te zijn? Na al die tijd in het andere gebied?" vroeg ze, er klonk iets van nieuwschierigheid in haar stem. "Ik ben in elk geval wel blij. Hier is het nog veel.. Mooier," Zei ze droogjes. Ze genoot er duidelijk van om op deze plek terug te zijn.

'Hmm, nee de eenzaamheid zoekt niemand, Zachte veer (?).' glimlachte Dillan met een grijns. Hij ging in het gras liggen en staarde omhoog.
'Ach, ik pas mij over al nergens aan. Het zal wel moeten. De velden zijn waar ik me thuis voel want zeg nou zelf. In het kamp ben ik niet altijd even geliefd.' Hij was gewoon weg te vreemd voor de stam.

Dillan draaide zich geschrokken om. Een vreemde indiaanmeisje was gevallen en meteen stond hij op. Hij keek nog even om naar de twee mannen, dat ze niets moesten uitvreten met Moya, en rende naar het meisje toe.
Ze ademde nog. Gelukkig ... Met het grootste gemak tilde Dillan het meisje op. Hij liep terug naar zijn spullen die hij bij de andere had laten liggen. Voorzichtig legde hij het meisje neer. In tegenstelling tot andere indianen was hij minder snel angstig om op een vijand te stuiten. Hij pakte zijn waterfles en goot wat water over het gezicht van het meisje. Ze zag er niet al te best uit en opeens klonk daar een knorrend geluid. Niet zijn buik, maar die van het meisje. Meteen pakte hij ook wat te eten. Voor wanneer ze wakker werd.
Macamba kwam snuffelend aangelopen en snuffelde aan het meisje. 'ga een weg, nieuwsgierig beest.' mompelde Dillan.

Malou kreunde zachtjes, nog eens, en bewoog voorzichtig haar hand. Ze opende haar ogen niet. Zo ongeveer wist ze wel wat er gebeurd was, maar waar ze nu precies lag wist ze niet. Zonder dat iemand het duidelijk kon horen prevelde ze een gebedje. Door haar wimpers gluurde ze naar de gestalte naast haar. Een Indiaan, en hij had waarschijnlijk het water over haar gezicht heen gegoten. Ze deed haar ogen verder open, en keek hem recht aan. Dat hij de blauwe kleur kon zien, deerde haar nu even niet. Dat hij dacht dat ze een heks was, ook niet. Alleen de gedachte dat hij haar daarom zou kunnen vermoorden sloop in haar hoofd binnen. Angst overheerste haar en ze sloeg haar handen voor haar gezicht.

"Blauwe ogen," fluisterde Moya bewonderend. "Wie is dit?" vroeg ze langzaam. "Rustig maar," siste ze naar het meisje. "We doen je niks," ze keek haar vriendelijk glimlachend aan. Ook Rain kwam nu kijken. Blijkbaar deed Malou haar aan haar bazin denken, Rain duwde direct haar neus tegen Malou d'r hoofd aan. "Rain, kappen," zei Moya waarschuwend, het meisje leek al zo bang. Zo'n groot dier zou dan niet veel helpen.

(Stille veer, niet zachte veer. )

Malou haalde langzaam haar handen weg, en keek naar Moya. Ze vroeg haar om haar naam. Ze schraapte haar keel.
'Hemelogen...' zei ze zacht. Dat was haar naam. Zo noemde iedereen haar als ze haar zagen. Ze kwam overeind en ging zitten. Haar ogen voelden zwaar aan, alsof ze wilden gaan slapen. Maar je stond op met de zon, en ging rusten met de zon. Ze keek nog steeds angstig naar Moya en de andere Indiaan. Het paard was nieuwsgierig, en ze legde haar hand op de warme snuit. Het kalmeerde, gek genoeg.