Door de hitte van de Kale Vlaktes.

[ALLEEN LANGE POSTS, ANDER WORD JE POST VERWIJDERD. Lang = Zie mijn post!]

Zucht. Stap voor stap bewoog Kocoum zich door de kale vlaktes. Het was hier zó warm. En stom genoeg was hij totaal vergeten water mee te nemen. Het was snikheet hier. Maarja, dat was het hier altijd. Hij floot op zijn vingers en nog geen seconde later schoot er een bruine hengst langs hem. 'Kalm aan Spirit,' glimlachte de jonge indiaan naar het edele dier. Spirit blies door zijn neus uit en liep toen naast Sluwe Vos verder.

Nog geen half uur later werd het minder. Het weer was eindelijk beter. Éindelijk. Godzijdank. Eindelijk was het was koeler. De reden dat Sluwe Vos náást Spirit liep in plaats van op hem reed, was dat hij respect had voor al het leven. Spirit was vrij, hij hoefde niet te blijven als hij dat niet wilde. Dus zo was het ook dat Sluwe Vos, alias Kocoum, het zijn dierlijke vriend nooit aan zou doen om hem te dragen tijdens deze hitte. Spirit zelf was trouw, hij was nog jong en had nog een heel leven voor zich. Want ja, Kocoum zag mensen niet belangrijker aan dan dieren. Al het leven was belangrijk, nogmaals.

'Heb je dorst jongen? Je bent niet de enige,' klonk er een beetje teleurgesteld uit Sluwe Vos' mond, toen ze al langer dan 2 uur ronddwaalde over de kale Vlaktes. Zonder water of voedsel. Ze moesten nu toch echt dichter bij de stam in de buurt zijn. 'Als je wilt mag je gaan,' zei Kocoum vriendelijk tegen het paard. Die briesde verontwaardigd. Hij zou zijn baas -hij zag Kocoum namelijk wél als zijn baas- nooit achterlaten in deze hitte. Ondanks de koele bries van één uur geleden, was het nu nog warmer dan dat het eerst was geweest, helaas. Na nog wat stappen gezet te hebben dacht Kocoum wat te horen. Ja, voor hem was het duidelijk, er was nog iemand in de buurt. Ookal leek het hier haast onmogelijk, Spirit merkte het ook.

Matoaka reed op haar lieve, mooie, zwarte hengst Fire door de kale en droogevlaktes. Ze had heel erg dorst, haar lippen waren heel droog, ze kreeg het er ligt in haar hoofd van, toch bleef ze door rijden. Fire minderde vaart omdat hij ook dorst kreeg en hij voelde de dorst van zijn berijder aan. Matoaka was nu zo ligt in haar hoofd dat ze van haar paard afviel. Fire stopte meteen, ze stond langzaam op en pakte voorzichtig uit haar draagtas, die op Fire zijn rug vast zat, een kruik met water. Fire had ook veel dorst dus ze gaf hem een slokje water, ze vond haar paard altijd al belangrijker dan zijzelf. Het paard nam een slok water en daarna nam ze zelf een slok, ze nam nog niet te veel want als ze straks weer dorst kreeg had ze niets meer. Matoaka klom op Fire's rug en reed weer verder. Een paar uur later zag ze een indiaan met een paard. De indiaan zag er dorstig uit. "Hallo, ik ben Matoaka, wil je een slokje water?" Vroeg ze vriendelijk. Het was niks voor haar om een vreemde zomaar iets aan te bieden, de indiaan zag er zo dorstig uit.