Rennen met de wolf.

Kenan`s voetstappen klonken zacht en gedempt op het zachte gras van de vlaktes. Zijn ademhaling daarintegen snel en luid. Een klein stukje voor hem weerklonken die vier poten van een grote wolf. Kenan rende achter de wolf aan en meende hem zelfs in te halen. Op een gegeven moment rende hij naast de wolf en grijnzde breed. Toen stuikelde hij over een steen die hij niet had zien liggen en viel languit op de grond. De wolf kwam aangetrippeld en snuffelde even aan Kenan. Deze wreef even over zijn hoof maar grijnzde toen naar de wolf. ''Oke deze keer win jij. Maar volgende keer zal ik je verslaan'' zei hij. De wolf had een blik in zijn ogen die bijna leek te zeggen: Wedden van niet op een uitdagende manier. Daarna rende de wolf weg. Kenan bleef even zitten maar stond toen op en klopte zijn broek af.

Maliki keek toe hoe de jongen struikelde. De wolf had een rare lach rond zijn lippen. Ze keek naar haar eigen wil. Een pupje, pas een half jaartje oud. Ze was verlaten door haar ouders. Haar naam was Deayi. Ze liep naar de jongen toe. Terwijl hij opstond zag ze hoe de wolf langzaam maar zeker zijn kop naar haar draaide. Hij had haar gezien. Ze liep naar de jongen toe en wilde hem overeind helpen, maar hij stond al. Terwijl ze dat deed rende Deayi haar voorbij en liep nieuwsgierig naar de andere wolf toe. Hij keek Deayi een beetje raar aan. Toen hij doorhad dat ze alleen maar nieuwsgierig was snuffelde hij. Maliki wilde de jongen duidelijk maken dat ze hem niet besloop, dus zij ze: "Hoi, ik ben Maliki."