Wassen bij de poel

Malou zat gehurkt aan de kant van de poel. Ze schepte nog wat water in haar hand en wreef het over haar arm. Het water was lekker koud, en ze had het gevoel dat ze alweer wat schoner was. De vorige keer dat ze zich kon wassen was lang geleden. Ongeveer een week of twee.
Ze stond op en liep naar haar draagmand die bij de bosjes stond. Zonder moeite tilde ze hem op omdat het zo licht was, en deed de draagband op haar voorhoofd. Haar voedsel was schaars, en het liefst wilde ze dat ze weer terug kon naar huis. Maar ze wilden haar vermoorden. Zelfs haar familie. De pijl had haar niet gevonden, maar als hij dat had was ze een heks geweest. Dat waren de pijnlijkste momenten om terug aan te denken.
Er ontsnapte een zucht uit haar keel, en ze ging weer zitten op een steen. De draagmand zette ze weer op de grond.

Matoaka liep wat rond door de gebieden toen ze een meisje die iets ouder was dan zij zelf, bij de waterval met wat eten in een draagmand. Het meisje zag er hongerig uit. Matoaka besloot naar haar toe te lopen. Ze stond voor het meisje. "Hallo ik ben Matoaka, wie ben jij?" Vroeg ze vriendelijk. Het meisje leek haar wel aardig.

Snel keek Malou op, maar ze wist dat het eigenlijk geen goed idee was om iemand zomaar aan te kijken. Dan zouden ze haar kunnen vermoorden. Maar het Indianenmeisje leek niet zo wreed te zijn om haar te kunnen doden. Met haar hemelogen bekeek ze haar. Het donkere haar omlijstte het getinte gezicht van het meisje.
'Malou..' antwoordde ze zacht. Ze wreef met haar droge handen over haar knieën en probeerde niet op het stromende water te letten. Het geluid leidde haar af.

Huyana liep door het water en zong haar favoriete lied: Vrij. Een paar stemmen hoorde ze, en vanuit nieuwsgierigheid keek ze naar de 2 indianen die daar met elkaar stonden te praten. Ze keek naar haar hondje Shayla die nooit van haar zijden week. Haar kop keek naar de indianen en haar staart kwispelde niet meer. Je kon merken dat ze het niet leuk vond. ‘Kom, nou! Er is niets aan de hand.’ En ze gaf Shayla een aai over haar bolletje. Misschien moest ze toch maar naar die indianen. Het kon nooit kwaad om wat meer mensen te leren kennen. Voorzichtig liep ze naar hun toe. ‘Hai...’ Dat kwam er akelig uit en niet zoals ze wilde, ze probeerde om naar hun gezichten te kijken. 'Ik... ik ben Huyana. En wie zijn jullie?'

Malou keek opzij, nog een Indiaan. Ze keek naar de grond, en het gevoel van bedreiging bekroop haar. De ogen die naar haar staarden, de blikken deden pijn. Ze tastte naar haar draagmand en pakte hem op.
'Ik.. eh ik. Ik moet verder reizen.' Met een zwaai deed ze de band weer om haar hoofd en liet de mand op haar rug hangen. 'Het spijt me.' Met een snelle pas liep ze van de twee Indianenmeisjes weg. Veel Indianen was ze niet tegengekomen tijdens haar reis, en daarom was ze dit ook niet gewend. Haar gedachten kolkten door de herinneringen van nog niet eens zo lang geleden.
Haar gehijg hield maar niet op. Ze moest doorlopen. Vlak langs haar oor suisde de tweede pijl langs. Ze wilden haar vermoorden... Nee, ze moest Zij Die Weet vinden. Die zou antwoord op haar vragen hebben. Haar pijnlijke voeten begonnen sneller te lopen, te rennen, en de draagmand botste bij elke stap tegen haar rug. Toen viel ze.
Met een schok realiseerde Malou dat ze op de grond lag. Ze bekeek haar handen en zag dat ze onder de aarde en bloedvegen zaten. Ze was gevallen, net zoals bij haar vlucht.

Huyana keek naar Shayla, die op het punt stond om aan te vallen. Haar ogen volgden de vrouw die viel. ‘Gaat het?’ Snel rende ze naar de vrouw toe. Huyana keek naar de vrouw, ze was ongeveer van haar leeftijd. Ze zag dat de vrouw gewond was aan haar handen. Aan Huyana;’s jurk zat een klein kommetje. ‘Shayla, braaf. Kun je dit even voor me doen?’ Ze pakte het kommetje en stopte het tussen de tanden van Shayla. ‘Zorg dat hier water inkomt. Goed?’ Ze zag Shayla wegrennen naar het water.
‘Dank je wel, brave hond!’ Zij had wel wat lekkers verdiend en gaf, voor nu, een aai. Met een doekje sopte ze in het water en ging zachtjes over de handen van de vrouw. De vrouw lag nog steeds op de grond. Huyana wilde weten wie ze was, maar hielp haar eerst voor ze die antwoorden kreeg. ‘Zo..’ Ze bond het doekje met een touwtje vast aan de vrouw haar handen. ‘Je zult dit nog een dag moeten laten zitten.’ Huyana’s ogen rustten op Shayla en daarna weer op de vrouw.

Matoaka keek Huyana aan"ik ben Matoaka."zei ze aardig. Ze keek Shalya even aan, Matoaka keek weer naar Huyana Matoaka's zwarte haaren glinsterde in de zon, het was heet. DOor die bries die even langs kwam was het lekker koel haar haaren wapperde even in de wind.

‘Hoi...’ Ze keek nog even naar het meisje die op de grond lag. De zon scheen nu op het water, en Shayla ging vissen. De zon verzwakte met de minuut, althans zo leek dat. Huyana kon aan de lucht voelen dat het zo ging regenen en onweren. ‘Misschien moeten we even gaan schuilen. Kijk! Als je naar die bergen kijkt, zie je dat de wolken zich heel snel bewegen. Het gaat zo regenen en we kunnen beter een plek vinden waar we kunnen uitrusten en bijkomen.’ Huyana wist niet hoe het met de 2 indianen zat, maar zij was moe en wat toe aan wat rust. ‘Zullen we daar ons verschuilen?’ Opeens schoot haar wat te binnen, de verhalen van haar ouders! Ze wees naar de waterval. Achter de wachterval zat een grot. Je kon daar makkelijk komen, alleen moest je wel eerst door de waterval. Nu hoopte ze dat de verhalen van haar ouders waar waren en daar dus echt een grot achter zat. Op goed geluk dus maar.
‘Shayla, kom!’ Het hondje kwam uit het water en schudde zijn natte vacht uit. Shayla had een vis in haar bek en gaf hem aan Huyana.
‘Kom, we moeten opschieten!’

"Laten we maar heel snel gaan, voordat we kletsnat worden" Zei ze. Matoaka liep een paar passen toen het meisje nog steeds op de grond lag, Ze keek Huyana aan. "Moeten we haar niet meenemen?" Vroeg ze ongerust. Matoaka zag de vis in Shayla's bek Matoaka kreeg honger.

'Ja, Neem jij haar benen, dan neem ik haar vanaf de armen.' Huyana had dit nog nooit eerder gedaan. Nu alleen nog een weg vinden naar de grot toe. De zon werd tegengehouden door donkere wolken en de eerste regendruppels kwamen al uit de hemel vallen. Help ons! Dacht ze.
‘Wacht even.’ Huyana liet het meisje even los en liep naar de bomen toe. Een kapotte boomstam vinden om mee te varen op het water was niet gemakkelijk. Even later kon je de eerste donder slagen al horen. Ze verspilde nu tijd met het zoeken. Snel rende ze weer terug naar Matoaka. ‘Kun je zwemmen?’ Huyana pakte weer het meisje vanaf de armen en sprong alvast in het water. ‘Kom!’ In het water zijn, terwijl het onweert is niet goed en zelfs gevaarlijk!

"Ja, ik kan zwemmen." Zei ze snel, terwijl ze de benen van het meisje pakte en Huyanaachterna het water in ging. Het begon harder te waaien, ze was helemaal doorweekt. Er kwam een felle flits waardoor Matoaka even verblind was, maar ze bleef doorrennen. Rennend en renned kwamen ze eindelijk achter de waterval, de meisjes legde het gewonde meisje zachtjes neer.

Eindelijk stonden ze nu droog. Voor de ingang van de grot viel het water naar beneden. Het was een mooi gezicht. Dat haar ouders hier ooit waren gewist, kon ze zich niet voorstellen. ‘Hoe gaat het met haar?’ Vroeg ze aan Matoaka. Zwemmend naar hier was niet echt een pretje en vooral niet als je nog iemand mee moest nemen. Niemand zou hun hier kunnen vinden, echt niemand. Shayla had, ondanks dat ze net had gezwommen, nog steeds het wisje in haar bekje. ‘Ik denk dat je wel honger hebt.’ En ze scheurde de vis in 3 stukken. 1 stukje voor Matoaka, 1stukje voor het gewonde meisje en 1 stukje voor Shayla zelf. Huyana had zelf geen honger. Haar kleren plakten aan haar lijf. Ze deed de touw van haar middel, spande die aan een paar stokken en hing haar natte kleren op. Hopelijk werd het buiten weer snel mooi weer en konden ze hier weg.

Huyana ging op de ijskoude grond zitten. Je hoorde de regen in het water kletteren. Haar haren waren nat en ze wring het uit. Ze keek naar het meisje. ‘Ze heeft alleen een wond op haar handen. Misschien...’ Huyana dacht na. ‘Ze zal zo wel wakker worden, ze is alleen gevallen, en die wond op haar handen heeft ze volgens mij wel al langer. Ik moet alleen een kruid hebben om die infecties rond de wond te helpen. De kruid: Pau d’arco. Ik weet hoe hij eruit ziet en ik ga hem halen. Let jij op het meisje?’ Snel liep ze naar het bos om daar die kruid te zoeken.
‘Ik heb het!’ Snel kwam ze naar de grot. Ze smeerde het rondom de wonden. Huyana wist niet hoe ze het moest gebruiken en deed dus maar wat. Nu hoopte ze dat de wonden niet verder zouden gaan ontsteken. Ze had toch beter moeten opletten toen haar vader het deed bij anderen.

Kocoum kwam aangelopen en keek om zich heen. Hij dacht hier echt stemmen vandaan te hebben gehoord. Hij hoorde nog steeds stemmen, zachte stemmen, maar hij zag niemand. "Wie is daar?" Riep hij afkeurend. Hij had er een hekel aan als hij wist dat mensen er zaten, maar hij ze niet kon zien. "Nou?" Riep hij nog eens. Hij stapte zelf het water in. Omdat hij toch al doorweekt was van de regen, maakte het hem al niet meer uit. Hij liep langzaam door het water. Hier en daar waren nog stukjes aarde en.. Bloed te zien. Hij keek verbaast om zich heen. Wachtend op een reactie.

Malou kreunde toen ze de wond op haar hand voelde prikken. Ze had het koud, maar vanbinnen leek het alsof ze in brand stond. Nou, lag. Ze opende lanzgaam haar ogen en keek naar het meisje dat haar geholpen had toen ze viel. Daarna herinnerde ze zich niets meer, omdat ze het bewustzijn had verloren. Buiten regende het nog harder dan eerst, en de waterval liet spetters op de grond vallen, binnen. Er klonk gerommel, en daarna werd de grot even verlicht door een felle flits.
'Waarom zijn De Goden van Het Onweer boos?' vroeg ze zacht. Haar ogen had ze weer gesloten. Hier kon ze gemakkelijk gedood worden, als ze haar geheim zagen. NIemand zou hier ook een lijk vinden. Maar zonder begraven te worden zou haar ziel ronddolen bij deze waterval, en nooit rust krijgen.
Ze legde haar hoofd wat schuiner, omdat er een punt van het steen uitstak.

'Hoi....' Huyana probeerde naar haar gezicht te kijken. 'Hoe gaat het met je?' Maar voordat ze antwoord kreeg, hoorde ze een stem. Niet zomaar een stem, een warme, zachte en mannelijke stem. 'Hebben jullie dat gehoord?' Angstig trok ze haar kleren weer aan die aan de lijn hingen. Ze keek naar Matoaka en toen weer naar het meisje. Het leek buiten wel wat rustiger te worden, maar dat was maar schijn. Na de eerste donderslag volgden er nog meer. 'Houdt het dan nooit eens op?' Weer dacht ze na over die stem, misschien moesten ze toch maar eens een kijkje gaan nemen. ‘Zullen we ...?’

Malou keek verschrikt. Zonder dat ze het doorhad kon je nu de blauwe kleur van haar ogen extra goed zien. Ze kroop overeind en keek naar Huyana.
'Ik heb het ook gehoord, maar ik lette er niet op...' zei ze fluisterend. Bang om de man naar deze plek te lokken. Maar iets in haar zei dat ze toch wel even moest kijken, om niet te snel te oordelen over de vreemdeling. Voorzichtig stapte ze, wat gebukt, richting de spleet van de opening om te kijken. Haar zwarte haar hing stijl over haar schouders.
'Ja, we kijken.' zei ze over haar schouders naar Huyana. Haar blote voeten schuifelden nog wat verder naar voren, en haar ogen schoten schichtig heen en weer. Daar! Daar was de Indiaan. Ze knikte met haar hoofd zodat het meisje ook moest komen kijken.

Huyana begreep van het meisje dat ze moest komen. 'Wie is het?' Uit nieuwsgierigheid kwam ze naast te vrouw staan. Voorzichtig liep ze nog iets dichter naar de indiaan toe. Het was inderdaad een jongen. Hij zag er wel oké uit, maar dat zei niet altijd alles. Eigenlijk wilde ze een gesprek met hem aanknopen, maar dan zou hij gelijk de grot ontdekken en misschien verder vertellen en dan is het geen schuilplaats meer! Nee, zo moest ze niet denken. Voorzichtig stapte ze nog meer in de richting van de jongen en ging snel achter een boom staan. ‘Hallo...’ Zei ze. Nu maar hopen dat hij aardig blijkt te zijn en alles geheim zal houden. Huyana liep achter de boom vandaan en zorgde dat ze achter hem stond. 'Wie ben jij?'

Malou keek naar Huyana. Gelukkig had ze niet op haar ogen gelet.. Ze zag dat ze achter de boom tegen de Indiaan praatte. Een herinnering flitste voorbij.
De Indiaan tegen de boom keek haar raar aan. 'Maar dan vermoorden ze je.' zei hij op een emotieloze toon. Ondertussen gingen zijn handen door met het mes slijpen. Ze keek om zich heen. Niemand zou dit moeten horen. 'Maar als de pijl je niet raakt, ben je geen heks. Maar ik ben er zeker van.'
'Van wat?' De Indiaan grinnikte met een gemeen ondertoontje. Zijn mes was scherp genoeg en hij stond op.
'Ik ga die pijl afschieten, en jij wordt geraakt. Let maar op.' Na die woorden liep hij weg. Haar grote broer.
Met tranen in haar ogen kroop Malou terug. Ze verstopte haar gezicht in haar vochtige handen. De natte kleding plakte aan haar lijf. Haar hart deed pijn.

Kocoum draaide zich bliksemsnel om en keek de jonge vrouw recht in de ogen aan. "Hallo," zei hij zachtjes terwijl hij zich nog steeds verbaaste om het feit dat het een.. vrouw was. Hij liet zijn hand door het water gaan en zijn boog zakken. De veer in zijn zwarte haar hing een beetje treurig naar beneden. Kocoum keek naar waar de vrouw vandaan was gekomen en dacht in een flits nog iemand anders te zien. Hij dacht.. Blauwe ogen gezien te hebben. "Ik ben Kocoum," stelde hij zichzelf voor. "En mag ik uwe naam vragen?" Vroeg hij, en keek Huyana aan.

'Ik ben Huyana.' Ze keek even in de richting waarheen hij net keek. Shayla kwam voorzichtig aanhollen en ging naast Huyana staan. Het leek erop dat Shayla hem vertrouwde en dat was dan ook de reden dat ze een gesprek met hem aanging. 'Waarom ben je hier?' Dat kwam iets botter uit haar mond dan dat ze wilde. Verlegen keek ze naar de grond. 'Ik... ik...' Verder kwam ze niet. Het was al bijna gestopt met regenen, alleen de overige druppeltjes vielen nog uit de hemel. Gelukkig waren de goden niet meer boos.
Shayla vertrouwde Kocoum, liep naar hem toe en gaf hem een lik. Shayla had nog nooit iemand zo snel een vreemde vertrouwd. Huyana bloosde.

Caltori kwam aanlopen als een krachtig man en krijger. Hij keek even naar het groepje en knikte naar hun. Hij ging in kleermaker's zit zitten en zweeg. En daardoor kreeg hij een soort misterieuze gloed. Zijn lange zwarte haar lag op zijn schouders te rusten. Een kleine muziek hoordje je maar dat was de wind en het water dat tesamen liep.

Malou zat in de grot te bibberen. Ze wiegde zachtjes heen en weer met haar armen om haar knieën heen geslagen. Er liepen druppeltjes over haar voorhoofd. Ze kwamen uit op de stenen vloer. Zachtjes kon ze het gepraat horen van Huyana en de Indiaan. Ze konden me vermoorden... spookte maar rond in haar hoofd. Toen stond ze op en liep naar de ingang. Ze gluurde langs het randje om te zien of ze haar nu konden zien. Nee. Ze liep terug en zakte met haar benen in het water. Haar horen konden ze toch niet, de waterval maakte te veel geluid. Ze kneep haar neus dicht en hapte naar adem.
De druk van het water voelde ze in haar oren toen ze zwom. De waterval had haar naar beneden gedrukt. Met haar armen maaide ze door het water en haar voeten trappelden. Nog even en ze zou bij de kant zijn... Haar adem raakte op. Ze raakte in lichte paniek. Straks zou ze nog verdrinken. Hard zwom ze door, en toen ze boven kwam haalde ze opgelucht adem. Er was precies een rots voor haar. De Indianen konden haar niet zien.

Kocoum glimlachte. "Ik ben hier, omdat ik hier hoor te zijn," antwoordde hij nogal droog. Hij keek de andere indiaan vreemd aan. "Uh.. Jij ook hallo," zei hij glimlachend. Kocoum hurkte bij Shayla neer, om het dier vervolgens te aaien over haar kop. "Mooi beestje," zei hij met een knipoog. "Ik moet gaan," vervolgde hij mysterieus. "Mijn gevoel zegt me dat ik ergens anders verwacht word," mompelde hij waarna hij zich omdraaide. "Het was leuk je te ontmoeten," glimlachte hij. Nog even afwachtend op een reactie.