# Powhatans [Kamp] #

Stil kwam Nesis op zijn trouwe ros Aleno aanrijden.
Het kamp was allang niet meer gebruikt omdat ze
lang in een ander gebied waren geweest. In het andere
gebied was het te droog dus zijn ze terug gekomen naar
ID. ,,Hier zullen de Powhatans leven''Zei hij tegen zijn
paard. Hij stapte van zijn paard af en bracht hem naar een grote weide.
Daar liet hij hem los. Het paard bleef nog even staan.
,,Als ik op mijn vingers fluit kom je terug he oude jongen''Zei hij tegen
Aleno. Het paar knikte(ofzoiets),Omdat hij Nesis Begreep. Daarna draafde hij weg.
Op weg naar de andere paarden, Hij was dan ook de leider van de groep paarden.
Als Aleno naar links ging volgde de kudde hem. Dus daarom was hij de leider.

Ook Moya kwam aangedraaft, op haar paard Rain. De prachtige merrie, die trots rondkeek. Ze waren weer thuis. Hopelijk zou de rest van de stam snel volgen. Ze gleed van Rains rug af en liep een stukje rond. Rain volgde haar. Het bruinige paard zag er prachtig uit, met een mooie glanzende vacht en adelaarsveren in de manen. "Ga maar met Aleno mee Rain," klonk Moya's zachte stem. Ze keek naar haar vader en glimlachte. "We zijn weer thuis." Ze gaapte en liep een beetje rond. "Nou.. Euh.. Ik ga de boel even verkennen pap," riep ze naar haar vader waarna ze wegrende.

Nesis keek naar Aleno en Rain die naar de Kudde draafde.
,,Moya,Ik zou Rain wat beter trainen als ik jou was''Riep hij haar na. Hij keek nog even naar de kudde paarden en liep toen weg, op weg naar zijn oude vertrouwdehut liep. In de hut was het wat stoffig. Opeens stapte er een hond binnen. ,,Chesto, Je leeft nog''Chesto was Nesis oude hond. De hond was al 12 jaar. Hij had hier dus een tijd rond gezworven. De hond gaf hem een dikke lik. Chesto zag er niet mager uit dus hij zal wel veel gegeten hebben.Toen begon Nesis zijn hut schoon te maken.